Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi
finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios
temptaris numeros. ut melius, quidquid erit, pati.
seu pluris hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam,
quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare
Tyrrhenum: sapias, vina liques, et spatio brevi
spem longam reseces. dum loquimur, fugerit invida
aetas: carpe diem quam minimum credula postero.
Tú no pretendas sonsacar, Leuconoe, qué fin a mí o qué fin a ti
los dioses nos han deparado, ni practiques las cábalas
babilonias. ¡Cuánto mejor es soportar lo que venga,
tanto si Júpiter nos ha concedido más inviernos, como si es éste
el último que enerva al Mar Tirreno, con el parapeto de rocas!
Sé sabia, filtra el vino y, dada la brevedad de nuestro camino,
no abrigues largas esperanzas. Mientras hablamos, habrá huido
el envidioso tiempo. Cosecha la flor del día, sin fiarte lo más mínimo del mañana.